2011年4月22日星期五

Isabella Castellani, goed ogend, schilderes/auteur, intelligent, gevoelig, flamboyant…(Deel 1) « Fredvanderwal’s Weblog

Isabella Castellani, goed ogend, schilderes/auteur, intelligent, gevoelig, flamboyant…(Deel 1)

Isabella Castellani, goed ogende schilderes, auteur, intelligent, gevoelig, flamboyant en kunstzinnig, een opmerkelijke verschijning in het kunstenaarsplantsoen èn op het blog (Deel 1)

Ik spreek als journalist van "The Arts Today Chronicles" uitvoerig over haar leven, werk, haar dromen, herinneringen en toekomst .

Isabella Castellani: 'Ik heb Frank Forrest geleerd van mensen en dieren te houden in plaats van ze op te jagen en achtervolgen'

In het portret van Frank Forrest dat veelvuldig te zien en te lezen was, zijn opmerkelijk genoeg heel wat intieme momenten weg gelaten. Vooral als het betreft is hij discreet.

De kunstenaar zit op de plankenvloer, geleund tegen de benen van Isabella, lang en slank, expressief gelaat, sprekende ogen. Zij zetelt trots rechtop op de bank. Hij zit aan haar voeten. De setting is bijna symbolisch.

Ze praten over de tijd dat ooit de dood hun grote geluk zal beeindigen, een van hen er niet meer zal zijn en hun zorgvuldig opgebouwde harmonie kapot zal maken.

De stem van de schilder breekt voor het eerst, hij drukt zich in tranen tegen zijn geliefde aan, de omhelzing zegt de kijker genoeg.

De uit machismo, blood and guts opgetrokken, bijna onverwoestbare beren man, door Isabella haar taalbeest of berenman genoemd, schietgraag en handig met fitness apparatuur en voeger vooral met vrouwen, maar ook vaardig in de karate dojo, verandert heel even in een tedere zestiger.

Vandaag heeft Isabella haar geliefde het huis uitgestuurd, met zijn bolide naar een verre vriend in het bezit van een dvd van Chet Baker om die even te lenen.

De schrijver heeft zelfs zijn manuscript in de steek gelaten waar hij aan werkt, hoewel het werk in de lang verwachte correctie slotfase zit.

Terwijl het nieuws op de breeedbeeld Sony LCD televisie de indringende horror van de aarbeving in Japan serveert, zet Isabella zojuist het mes in een grote mokkataart: 'Op 30 oct. waren we net drie jaar samen. We hebben 't onder ons tweeën gevierd; gewoon nog een beetje lekkerder gegeten dan normaal en nog een beetje meer genoten van elkaar dan gewoonlijk. Als je geen kinderen in huis hebt, zie je de jaren niet langer snel verglijden en blijft alles ogenschijn lijk gelijk. Dan schrik je weleens, zoals toen onlangs ter sprake kwam dat we volgend jaar weer een jaar dichter bij de dood zijn. Al bij onze geboorte is daar de geur van de dood rondom ons heen, bloed, slijm, pijn. Een schreeuw. '

Was het liefde op het eerste gezicht?

Ik heb Frank voor het eerst ontmoet, op de tentoonstelling van mijn werken ergens in Noord Holland, een exxposstie door mijn moeder georganiseerd (lacht). Zelf had ik daar mijn schilderijen. Ik was er met mijn toenmalige vriend. Een begaafde zanger en rock gitarist, die bij de fifities band Blokky and The Pokers heeft gespeeld en daarna lange tijd lead gitarist bij de Danglin'Darlings.

Ik had Frank via hotmail gevraagd of 't geen goed idee was als hij langs zou komen. Hij hapte onmiddellijk toe. Zoals een ware artiest was hij in voor een stomende date. Hij aarzelde geen moment. Zo ken ik hem ook.

Ik was al eerder zijn weblogs gaan lezen en vond ze wel goed, maar dacht aanvankelijk dat het typisch up tempo coke proza was. Ik herkende wel de drive die ons beiden als kunste naars voort drijft.

Dat was niet vanzelfsprekend, want het werk van bijvoorbeeld veel andere collegas en webloggers vond ik niet zo geweldig. Er hebben zich lange flame wars afgespeeld op het weblog. Vooral de eerste jaren. Ze hebben mij proberen kapot te maken, maar ik kwam, zag en overwon.

Ik was wel benieuwd om de omstreden Frank Forrest te ontmoeten. Ik droeg die avond zwart, zijn favoriete kleur, hij moest me wel opmerken.

Die eerste ontmoeting was een succes. De tentoonstellingssopening was spetterend en hij viel me als mens niet eens tegen; zijn houding stond me aan. Hij had een goede fles Pouilly Fumée mee genomen uit de Bourgogne. Die fles is mij ontfutseld door een ander; ik zal niet zeggen wie. De lege fles heb ik naar huis mee genomen. Het etiket heb ik er de volgende dag afge weekt en op mijn weblog gezet.

Het was het eerste geschenk van Frank. We kenden elkaar wel al enige tijd van het weblog.

Toen hij de zaal binnenkwam riep ik hard "Beast of Burden" en hij riep even hard terug "Morning Dew", zoals wij elkaar in mails en op het weblog noemden, als we niet de termen Zoenvis of Taalbeest gebruikten. Ik dacht eerst dat hij misschien niet zou weten wie ik was of me niet zou herkennen, maar dat was niet zo – hij kwam op me af, wees naar mijn zwarte kanten hesje en zei: 'Zwart staat je ongelofelijk goed.'

We waren niet bij elkaar weg te slaan. Het viel de aanwezigen wel op. Liefde op het eerste gezicht. Er zijn toen fotos van ons gemaaakt door een van de aanwezigen die een digitale camera bij zich had , een Fuji 6.3 megapix.

Na de opening van de tentoonstelling zijn we enkele glazen gaan drinken en maakte hij voortdurend deugnieten-opmerkingen – vreselijk eigenlijk, maar indertijd charmeerde het wilde in hem me ongelofelijk. We zaten met zijn vieren aan tafel maar hadden alleen oog voor elkaaar. Onze partners waren na afloop woedend. Jullie hebben de hele avond met elkaar zitten flirten zeiden ze.

Ik reed voor de auto van Frank uit met mijn benzineslikker en hing uit het raam om naar hem te zwaaien en zwaaide lachend terug…

(wordt vervolgd)

Dit bericht is geplaatst op om april 22, 2011 door 9:11 pm en is geplaatst onder Zonder categorie. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. Je kunt een reactie achterlaten; of een trackback van je eigen site.

没有评论:

发表评论